Amabile loves Al Dente
22 februari 2014, het lijkt een gewone dag. Toch was het voor ons iets speciaals.
Na enkele maanden van voorbereiding, repeteren en studeren zouden kinderkoor Amabile, jeugdkoor Al Dente en het accordeonensemble zich vereniging op het podium voor het concert “Amabile Loves Al Dente”. Niet één, maar twee voorstellingen stonden er op het programma voor die dag.
Vol goede moed – volgens sommige mensen moesten ze wel een beetje gek zijn – verzamelde een eerste ploeg om zes uur ’s morgens aan de Pronkenborg, klaar om de zaal volledig klaar te maken voor het concert. Kilometers aan kabels in allerlei soorten en maten, een hele reeks spots met verschillende functionaliteiten, de nodige geluidsinstallatie én de volledige aankleding van het podium en de zaal. In enkele uren tijd werden er bergen verzet en werd alles op zijn plaats gezet, gehangen of in elkaar gepast.
We zijn iets na de middag. Terwijl de muzikanten soundchecken op het podium, verzamelen de leden van Jeugdkoor Al Dente. Een korte briefing en wat inzingoefeningen, om ook de stem wakker te krijgen, later konden ook wij kennismaken met het podium. Het was even aanpassen, de ruimte klinkt anders dan we gewoon zijn en we voelen hier en daar de zenuwen al de kop opsteken. Enkele nummers later kwam ook kinderkoor Amabile erbij om samen de grote finale, ook wel de studio 100 – medley genaamd, in te oefenen.
Ondertussen vloog de tijd voorbij en stond het publiek al te drummen aan de deuren om toch maar als eerst binnen te geraken en de beste plekjes in de zaal te bemachtigen. Tijd voor ons om terug in de backstage te verdwijnen en ons nu echt klaar te maken voor het concert.
Toen, licht uit! Spot aan! Het was zover. Amabile mocht de spits afbijten. Het was een heerlijke waterval van zoete en soms ook pittige liedjes en de tijd vloog voorbij, dat was ook het publiek niet ontgaan. Wij zagen ook mooie solomomentjes en zwaaiden en klapten plezierig mee op onder meer “Ik hou van u” van Noordkaap. De korte twijfel of het nu al dan niet al pauze is, werd snel weggenomen door het accordeonensemble. Samenspel op hoog niveau dat voor de perfecte instrumentale lijm zorgde tussen de koorgedeeltes. Ok, nu is het echt pauze!
Na dertig lange minuten in spanning wachten mocht Al Dente eindelijk het podium betreden. Iedereen - met zijn mooiste glimlach, uiteraard - wachtte op hét signaal van Christof, de dirigent. Dat signaal zou het startschot zijn van een optreden waar we enkele maanden met bloed, tranen en vooral zweet – veel zweet! – naartoe hadden gewerkt. Het was een afwisseling van zowel integere en trage nummers en pittige pop/rock – songs. Op het einde van onze show was een kleine improvisatie van de band welgekomen. Wat in het draaiboek mooi voorbereid was leek in het moment even verloren geweest te zijn, maar het was dan ook genieten!
Veel tijd om tot rust te komen was er niet. Na snel iets gegeten te hebben en even terug te ontspannen op het podium was de zaal alweer volledig gevuld voor voorstelling nummer 2. Opnieuw wist Amabile menig hart te doen smelten en ging het niveau van het accordeonensemble weer de hoogte in. Iedereen van Al Dente leek nu meer stress te hebben dan voor de middagvoorstelling, en na de laatste keer, op vijf minuten tijd, naar het toilet te zijn geweest en de laatste partituren nog eens te hebben overlopen, was het ook weer voor ons tijd om het podium op te gaan.
Het is moeilijk in te schatten wat er toen gebeurde. Misschien kwam het door de weddenschap van één van de muzikanten, die opperde dat wanneer het koor zich niet volledig zou geven bij het eerste nummer hij luid “waar zijn die handjes” doorheen de zaal zou roepen? In ieder geval ontstond er een extra enthousiasme op het podium, dat meteen over heel het concert bleef hangen. Noten, maten, strofes en refreinen vlogen voorbij tot het plots allemaal voorbij is. Iets waarvoor we maanden hadden gerepeteerd en hadden naartoe geleefd, was afgelopen...
We kwamen van het podium en we zagen duidelijk een fiere dirigent. Na ook wel wat complimentjes van het publiek, was het voor hen tijd om naar huis te gaan en voor ons tijd om aan de afbraak van de zaal te beginnen. Dit moet je vooral niet te letterlijk nemen, niet het hele gebouw slopen maar wel alle spots, de doolhof van kabels, microfoons, luidsprekers én de aankleding van het podium en de zaal moesten weer volledig verdwijnen. Met vereende krachten ging dat natuurlijk heel vlot en na wat schoonvegen was er geen spoor meer te vinden van wat er die dag allemaal was gebeurd.
Toen ver weg de koets allang weer een pompoen was geworden, trokken wij de deur dicht met een beetje spijt dat het al voorbij was, maar vooral met een rugzak vol mooie herinneringen en ook wel wat slaap...
Door Glenn Jennis
22 februari 2014, het lijkt een gewone dag. Toch was het voor ons iets speciaals.
Na enkele maanden van voorbereiding, repeteren en studeren zouden kinderkoor Amabile, jeugdkoor Al Dente en het accordeonensemble zich vereniging op het podium voor het concert “Amabile Loves Al Dente”. Niet één, maar twee voorstellingen stonden er op het programma voor die dag.
Vol goede moed – volgens sommige mensen moesten ze wel een beetje gek zijn – verzamelde een eerste ploeg om zes uur ’s morgens aan de Pronkenborg, klaar om de zaal volledig klaar te maken voor het concert. Kilometers aan kabels in allerlei soorten en maten, een hele reeks spots met verschillende functionaliteiten, de nodige geluidsinstallatie én de volledige aankleding van het podium en de zaal. In enkele uren tijd werden er bergen verzet en werd alles op zijn plaats gezet, gehangen of in elkaar gepast.
We zijn iets na de middag. Terwijl de muzikanten soundchecken op het podium, verzamelen de leden van Jeugdkoor Al Dente. Een korte briefing en wat inzingoefeningen, om ook de stem wakker te krijgen, later konden ook wij kennismaken met het podium. Het was even aanpassen, de ruimte klinkt anders dan we gewoon zijn en we voelen hier en daar de zenuwen al de kop opsteken. Enkele nummers later kwam ook kinderkoor Amabile erbij om samen de grote finale, ook wel de studio 100 – medley genaamd, in te oefenen.
Ondertussen vloog de tijd voorbij en stond het publiek al te drummen aan de deuren om toch maar als eerst binnen te geraken en de beste plekjes in de zaal te bemachtigen. Tijd voor ons om terug in de backstage te verdwijnen en ons nu echt klaar te maken voor het concert.
Toen, licht uit! Spot aan! Het was zover. Amabile mocht de spits afbijten. Het was een heerlijke waterval van zoete en soms ook pittige liedjes en de tijd vloog voorbij, dat was ook het publiek niet ontgaan. Wij zagen ook mooie solomomentjes en zwaaiden en klapten plezierig mee op onder meer “Ik hou van u” van Noordkaap. De korte twijfel of het nu al dan niet al pauze is, werd snel weggenomen door het accordeonensemble. Samenspel op hoog niveau dat voor de perfecte instrumentale lijm zorgde tussen de koorgedeeltes. Ok, nu is het echt pauze!
Na dertig lange minuten in spanning wachten mocht Al Dente eindelijk het podium betreden. Iedereen - met zijn mooiste glimlach, uiteraard - wachtte op hét signaal van Christof, de dirigent. Dat signaal zou het startschot zijn van een optreden waar we enkele maanden met bloed, tranen en vooral zweet – veel zweet! – naartoe hadden gewerkt. Het was een afwisseling van zowel integere en trage nummers en pittige pop/rock – songs. Op het einde van onze show was een kleine improvisatie van de band welgekomen. Wat in het draaiboek mooi voorbereid was leek in het moment even verloren geweest te zijn, maar het was dan ook genieten!
Veel tijd om tot rust te komen was er niet. Na snel iets gegeten te hebben en even terug te ontspannen op het podium was de zaal alweer volledig gevuld voor voorstelling nummer 2. Opnieuw wist Amabile menig hart te doen smelten en ging het niveau van het accordeonensemble weer de hoogte in. Iedereen van Al Dente leek nu meer stress te hebben dan voor de middagvoorstelling, en na de laatste keer, op vijf minuten tijd, naar het toilet te zijn geweest en de laatste partituren nog eens te hebben overlopen, was het ook weer voor ons tijd om het podium op te gaan.
Het is moeilijk in te schatten wat er toen gebeurde. Misschien kwam het door de weddenschap van één van de muzikanten, die opperde dat wanneer het koor zich niet volledig zou geven bij het eerste nummer hij luid “waar zijn die handjes” doorheen de zaal zou roepen? In ieder geval ontstond er een extra enthousiasme op het podium, dat meteen over heel het concert bleef hangen. Noten, maten, strofes en refreinen vlogen voorbij tot het plots allemaal voorbij is. Iets waarvoor we maanden hadden gerepeteerd en hadden naartoe geleefd, was afgelopen...
We kwamen van het podium en we zagen duidelijk een fiere dirigent. Na ook wel wat complimentjes van het publiek, was het voor hen tijd om naar huis te gaan en voor ons tijd om aan de afbraak van de zaal te beginnen. Dit moet je vooral niet te letterlijk nemen, niet het hele gebouw slopen maar wel alle spots, de doolhof van kabels, microfoons, luidsprekers én de aankleding van het podium en de zaal moesten weer volledig verdwijnen. Met vereende krachten ging dat natuurlijk heel vlot en na wat schoonvegen was er geen spoor meer te vinden van wat er die dag allemaal was gebeurd.
Toen ver weg de koets allang weer een pompoen was geworden, trokken wij de deur dicht met een beetje spijt dat het al voorbij was, maar vooral met een rugzak vol mooie herinneringen en ook wel wat slaap...
Door Glenn Jennis